Column: Angsten.

Als kind ben je bang voor de meest mogelijke dingen. Je verzint ook van alles om hier mee om te gaan. En dan word je ouder. En alles wordt minder. Zou het aan fantasie liggen?

Street Art: Fantasie op straat.

Street art is altijd zeer fantasievol. Men gebruikt allerlei manieren om het stedelijk landschap op te fleuren. Hieronder een kleine impressie

Hersenspinsel: Leven als een houthakker.

Wat is er nou mooier dan één zijn met de natuur. Leven van de natuur en er echt een onderdeel van uit maken. Mij lijkt het prachtig.

Omdat ik niet van sardientjes houd.

In deze donkere, zwoele nacht waan ik mezelf in de zevende hemel. Doe koelte glijdt om me heen. Heerlijk is het. Ik denk terug aan hoe het hier overdag is. Stamp en stamp vol. Dan ben ik hier niet voor mijn plezier, dan is het omdat het moet. Maar nu, heerlijk. Een zuchtje wind zorgt voor koude rillingen op mijn rug. Ik duik verder, op zoek naar een warmte bron.

Uiteindelijk zit ik op de rand voor me uit te staren. Een koud biertje in mijn hand herinnert me er aan dat het dan toch eindelijk zomer begint te worden. Heerlijk vind ik het. En bij zomerse nachten hoort natuurlijk nacht zwemmen. Dat spreekt pas tot de verbeelding!

Foto time: Draw your imaginary world.

Sixwordstory: Middernacht versie.

Spontaan verliefd, zomaar, zonder enige reden. 

Lego, fantasiebooster sinds 1932.

Met fantasie kun je alles.

Column: Niek versus USB-sticks.

Jawel dames en heren, vandaag is het opbiecht tijd. Ik kan namelijk echt geen USB-sticks bewaren, met alle gevolgen van dien. 

Sixtysecondmovie: Who needs words?

Met dank aan:

Meg van Grinsven

Muziek:

Onra & Quetzal - Music Machine (ingekort)

Sixwordstory Flashback time.

Het gordijn wapperde... Net als toen. 

Fotoreeks: Bomen zijn ... Wat vind jij?

Als je fantasie eenmaal toeslaat kan je hele wereld veranderen. Denk maar eens aan bomen. Sommige bomen bezorgen mensen slapeloze nachten. Maar bestaan ze echt? Ik ben de natuur in gegaan om potentieel enge bomen voor je vast te leggen. 

Interview HD.

Interview HD. Niek's visie over fantasie in het kort. Geïnterviewd en bewerkt door Niek zelf. 

"Fantasie is overal."

Sixwordstory: Joost slaapt.

Tijdens de slaap in sex vallen.

Staatsieportret: Omdat je brein fantasierijk is.

Omdat je brein fantasierijk is. 

Voor deze post is niet veel fantasie nodig.

Wie leeft er vandaag de dag nog in een fantasiewereld? Bijna niemand zou je denken he? Ha! Daar ga je al de fout in. Want wat betekent fantasie nou eigenlijk? Ik heb even een aantal synoniemen voor je opgezocht.

Donderdagavond wijsheden in het Engels.

Being creative is like putting a piece from your soul into something. 

So be creative and spread your soul. 

Hersenspinsel uit je reptielenbrein.

Een duizelingwekkende angst. Een donkere gang vol met warmte. De vochtige zekerheid die je altijd in leven heeft gehouden. Die zekerheid perst je nu met man en macht naar buiten. Het is genoeg geweest. Eruit! Maar je wil niet. Weinig kans. "Blijf waar je bent!" Schreeuwt je instinct. "Hou vast, geef niet toe!" En toch moet je je overgeven. Want je kunt niks. De macht ligt niet bij jou. Jij bent hier de "minion" zoals de Engelse taal het zo mooi kan uitdrukken. Dus je gaat. Je stort je schreeuwend en spartelend de nieuwe fase van je leven in. Welkom op aarde. Je bent geboren.

Rijm: Voor de flauwe woensdagavond.

Oh wat fijn, dit gedicht

hoeft niet perse in rijm te zijn.

Gratis Sixwordstory.

"Ja maar mam, het was gratis!"

Column: Zomerse kortingen op reclame.

Eindelijk is het daar dan. We hebben er met z’n allen zolang naar gesmacht. De zomer. Ik persoonlijk had de hoop al bijna opgegeven. Er waren maar minieme tekenen van de lente. En dat klopt ook want de lente is gewoon lekker overgeslagen dit jaar. Doorgeslagen dus.

En wat hoort er nou nog meer bij de zomer dan koude ijsjes, flitsende zonnebrillen, natte zwembroeken en luchtige T-shirtjes? De zomerse reclames. Ieder jaar is het weer om te huilen; Zomerse kortingen het grootste cliché dat er bestaat. Het lijkt wel alsof ze op de communicatie afdelingen ook gewoon lekker in hun zwembroek aan een ijsje zitten te likken. “Ach jongens, we doen wel gewoon zomerse kortingen. Dat werkt altijd.” Nou niet dus. Deze fantasieloze meuk werkt juist averechts. De enige bedrijven bij wie deze stunts wel werken zijn de reisbureaus. Iedereen wil zo snel mogelijk naar het buitenland om de reclametsunami te ontvluchten. Men hoort ze liever in een taal die ze niet verstaan. En gelijk hebben ze. Er is niks vervelender dan voorspelbaarheid. En inkoppertjes horen daar zeker bij. Beste reclamemensen, verdrijf je brainfreeze, hang je zwembroek nog even terug in de kast en verdoezel je zicht niet met slechte zonnebrillen. Maak er dit jaar eens een echte stuntzomer van, zonder zomerpakkers a.u.b. 

Aesop Rock, drie dimensionaal fantastisch.

Ian Matthias Bavitz, beter bekend als Aesop Rock is een zeer fantasierijke hip hop artiest die zijn carrière startte in het begin van de jaren negentig. Acht albums heeft hij op zijn naam staan. Opzich niet zo'n heel indrukwekkend of fantasierijk, zeker niet. Maar het zijn de videoclips die bij zijn songs horen die zeer fantasierijk en uniek te noemen zijn. Vaak zijn het cartoonachtige clips met realistische onderdelen er in verwerkt. De clip van het nummer None shall pass (zie video onder) bevat een sneer naar de maatschappij van 2007. Zijn diepe stem voegt een extra dimensie toe aan het totaal plaatje. Enfin, ik zal jullie niet langer ophouden. Ik zou willen zeggen: Sit back, relaxroom style and enjoy.

Ps. Zet je spacecap op.

meer van dit. (Pigs)

Column: Doodsangsten op straat.

Jij kent hem als een gewone kleine auto. Hij wordt gereden door menig man of vrouw als tweede wagen van het huis. Een lief klein wagentje. Ideaal om de kinderen van school te halen, file te parkeren of boodschappen mee te doen. Van alle gemakken voorzien en zuinig bovendien.

Ik ken hem echter als de dood op wielen. Een gepimpte golfkar met dodelijke intenties. Een stealthspecialist in de vorm van een uit de kluitengewassen gemotoriseerde rolschaats, gereden door de duivel himself. Oké, ik weet dat het lichtelijk overdreven is maar ik heb er grootse ruzie mee. De Fiat Panda. Ik heb al maanden problemen met deze dodelijke mintgroene sluipmoordenaar. Ongeacht welk moment van de dag ik fiets, ik word afgesneden, vrees voor mijn leven en vloek vervolgens alle duvels uit de hel. Tactieken als in groepen fietsen, zwaailichten op mijn biesieklette monteren of vroeg opstaan, lijken geen enkele vruchten af te werpen. Hij blijft toeslaan als ik alleen ben. Na herhaaldelijk contact op te hebben genomen met de sterke arm der wet werd mij een geheel verzorgde reis naar een gesticht aangeboden. Ik word voor gek verklaard. Zeer belachelijk uiteraard. Na dreigementen met boetes en nummerblokkeringen sta ik er helemaal alleen voor.

Jongens, ik geef het toe. Een belachelijke angst. Sommigen noemen het zelfs een fantasie. Maar ik ben als de dood voor deze mintgroene Fiat Panda. Een auto die goed in de markt is gezet als schattig autootje bezorgt mij nachtmerries. Geef om dit kind. Geef gul. Dank u. 

Een foto van dit dodelijke monster. 

Column: Mini Tbs'ers op het schoolplein.

Ik weet het nog goed. Ik was een jaar of zes, zeven en had me weer eens op laten naaien. Ik was als jongste van de groep in de hoogste boom in de wijk geklommen. Trots dat ik was toen ik daar boven in die boom stond te zwaaien. De tak brak. Een waas van bladeren en takken kwam plots tot stilstand toen ik de grond raakte. Buitenspelen, ik vond het heerlijk. Thuiskomen na een flinke valpartij was het mooiste dat er was. Eerst werd de schade bekeken: Tand door m’n lip. Knie geschaafd en een kloppende wond op m’n voorhoofd. Dan begon het feest pas echt. Eerst flink de wind van voren, met als afsluiter de welbekende vraag; “Kun je je nou nooit eens gedragen?!” Dan werd zuchtend de verbandtrommel uit de kast gehaald. “Waar doet het allemaal pijn?”

Het schokt me iedere keer weer om te lezen dat er steeds minder buiten gespeeld wordt. Met alle gevolgen van dien: Kinderen blijven onzelfstandig, fantasieloos en worden dik. Overgewicht op steeds jongere leeftijd, gedragsproblemen bij alle kinderen. Het is aan de orde van de dag. Kinderen die vol met prikkels en impulsen zitten, tollen als mini Tbs'ers over het schoolplein rond. Om vervolgens thuis weer achter de computer te kruipen. En daar ligt het hele probleem. Niet bij de computers, nee bij de ouders. Overbezorgde ouders laten hun lieve kleine engeltjes geen enkel risico lopen. Het spreekwoord “vallen, opstaan en weer doorgaan” wordt in groten getale genegeerd. Daar ligt de schuld. Ouders zijn bang dat hun kind iets overkomt. Dus geef ze maar een computer, een console, een handheld en een smartphone.  Gevangen in een digitale wereld. Voorgeprogrammeerd en gelimiteerd. Energie schreeuwend in het hoofd. Ik zou ook onhandelbaar worden.

Als ik ooit kinderen krijg doe ik dat toch echt anders. Ik rijd liever drie keer in de week naar het ziekenhuis dan dat ik een onderontwikkeld, dik en fantasieloos watje van een kind heb. En bovendien,  ik pronk nog steeds met de littekens van toen. Echt wel hardcore. Dat wil je je kind toch niet ontnemen?

En voor als je me niet gelooft, heb ik hier een mooi voorbeeld van hoe fout het kan gaan:

Hootin' the summer blues.

Het kan aan mij liggen. Of ook niet. Maar ik heb eindelijk het gevoel dat de zomer begonnen is. En omdat te vieren hier een lekker fantasievolle en zomerse hit!

De groeten uit Havana, van mij, Sonny Terry en the Gang.

Fanatsie... I love it!

Een ode, aan zij die zich niet laten stoppen.

Getriggerd door muziek begin ik mijn spel dat schrijven heet. Een warrige, oneindige stroom van woorden moet via je vingers je lichaam verlaten. Op de juiste manier, op de juiste tijd en met het gewenste effect. Moeilijk is het zeer zeker, uitdagend bovendien. Fantasie is een bijna ontembare tornado in je hoofd. Leg het vast voordat het je ontglipt. En ben je je flow kwijt? Jammer dan, opnieuw of in de koelkast. In de hoop dat het ooit weer terug zal keren.

Ik spreek nu vanuit het schrijvers oogpunt. Maar hoeveel moeilijker is het als je kunstenaar bent. Woorden zijn uitwisbaar. Kunst moet helemaal opnieuw. Frustratie is daarom doodsoorzaak nummer één onder scheppers. Oké ik zal hier wel wat overdrijven, maar frustrerend kan het zeker zijn.

Vandaar dat ik nu, op dit moment graag een ode wil brengen aan zij, die zichzelf opofferen om de wereld te verlichten met fantasie. Een ode, aan zij die zich niet laten stoppen. Chapeau! 

En daarom wil ik dit filmpje met jullie delen, zoals het ook met mij gedeeld is. 

Professionele fantast Daan Roosegaarde aan het woord: "Net als Rembrandt z'n verf had, hebben wij onze microchips."

“Imagination is more important than knowledge. Knowledge is limited. Imagination encircles the world.” Zijn de meest wijze woorden van een van de meest wijze personen uit de geschiedenis, Albert Einstein. En gelijk had ie. Met fantasie kun je alles. Neem nou Daan Roosegaarde. Wetenschapper, kunstenaar en fantast. Inmiddels bekend Nederlander. Met zijn Techno-Poetry verovert hij de hele wereld. Hij laat zien wat er mogelijk is als je je niet laat tegen houden door grenzen. Dat zouden meer mensen moeten doen!

 "Mensen zeiden dat wat ik wilde niet kan en niet mag. En mijn rol is om te laten zien dat dat wel zo is."

Hij laat zien wat er mogelijk is als je techniek mengt met fantasie. Daan Roosegaarde’s  fantasieën zijn al werkelijkheid geworden. Een overwinning voor professioneel fantasten, een ware toevoeging aan de wereld en een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis. Ik vind het mooi, wat zeg ik, ik vind het fantastisch. Jij ook? Check it out!

Sixwordstory #3.1

It was gold, pure sweet gold.   

Hersenspinsel #4: Van klein naar groot.

Eigenlijk, begint het allemaal heel klein. In jouw opzicht, op dat moment, zeer groot. Grote dingen, je vader en je moeder. Dingen die zeker zijn. Langzaam komen er steeds meer dingen bij. Je knuffels. Je broer of zus, opa en oma, ooms en tantes. Geuren begin je te herkennen. Net als aanrakingen. Je wereld wordt groter. De stukjes steeds kleiner. Je leert al heel snel verbanden leggen. Heb je honger? Jank als een malle en al je zorgen ebben weg. Eigenlijk helpt huilen tegen alles, realiseer je je vanzelf. Totdat het ineens ophoudt. “Ben je daar nou niet te oud voor knul?” “Nee!” is de keiharde ontkenning in je hoofd. Maar de rest van de wereld vindt van wel. Je wordt ouder. Je leert jezelf ontwikkelen. Men juicht als je op tijd het potje hebt bereikt. Je voelt je geweldig. Je hebt lekker zitten poepen, en iedereen is blij. Cadeaus in overvloed voor iedere kleine prestatie. De stukjes vallen in elkaar. Doe je iets goed? Je wordt beloond. Een heerlijk gevoel. Je hoeft er immers weinig voor te doen. Maar het wordt steeds meer. Je veters strikken. Tering, wat een karwei. Uiteindelijk krijg ook jij je diploma. Met een mooie, kleurrijke sticker erop. “Goed gedaan jongen.” Inderdaad, goed gedaan. De woordjes komen vanzelf. Dat die mies d’r aap maar in d’r hol steekt. Je bent er onderhand wel klaar mee. Met heel die basisschool trouwens. Enterrecht zou ik zeggen. Een sneltreinvaart zet je af op het volgende perron. Je hoort je te gedragen. Wetten en regels zijn ineens op je van toepassing. Waarom? Niemand weet het. Het hoort zo. Daarom. Als een rebel stop je met je hand uit steken, en die dynamo? Je bent toch zeker geen topsporter? Haal dat ding er eens heel gauw van af! De tijd leert je dat je steeds meer zelf moet gaan doen. Huilen helpt niet meer als je honger hebt. Geld moet je verdienen en aandacht, daar moet je voor vechten. Uiteindelijk heb je het allemaal wel op een rijtje. Als je geluk hebt kun je doen wat je wilt doen, en iedereen vindt het prachtig. “Kijk onze zoon, hij is zo gelukkig.” Maar het knaagt. Want er is zoveel onvrede. En er is niks, helemaal niks, wat je er aan kunt doen. Na een lange strijd leg je je er bij neer. Naast je partner. Af en toe heb je nog seks, maar liever eet je frikadellen terwijl je een biertje in de hand hebt. In de kroeg natuurlijk. Met je beste vrienden. En eigenlijk ook nog maar je enige vrienden. Al die vrienden die je ooit had zijn verdwenen. Je vriendengroep is gekrompen tot een stuk of tien. Als je wilt, krijg je kinderen. Maar ja, dat is meer omdat zij het wil. Je bent getuige. Jou kleine leert ook stukjes leggen. Het is aandoenlijk om te zien dat hij ook met dezelfde dingen worstelt. Maar wel alles in perspectief natuurlijk. Voor hem is zijn mama nog steeds een lekker wijf met een oneindige borstinhoud. Terwijl jij ze toch duidelijk ziet krimpen. Jong vlees komt voorbij. Maar de prijzen zijn hoog. Je laat het maar. Biefstuk uit de aanbieding is wel lekker, maar toch niet zo vertrouwd. Die plannen die je ooit had zijn vergeten. Surfen op Hawaii. Kangoeroes jagen in Australië. Waarom zou je? Je hebt immers een mooie TV en National Geographic in HD. Het is allemaal zo onoverzichtelijk geworden. Het gaat zo snel. Iets dat vanzelf leek te gaan, ging ook echt vanzelf. En nu ben je hier. Nog maar een paar stukjes te leggen. Je kunt wel verder, maar de keuzes zijn gelimiteerd. En uiteindelijk komt daar het laatste stukje. De puzzel is gelegd. Een mooi plaatje blijft over. Je had er meer bikini babes op verwacht maar ach ja. Je hebt er in ieder geval wel van genoten.

Sixwordstory líon dva deel 2: GEZOCHT: Logica.

Helaas. Mister Misplaced. Mijn bijnaam bewijst zich wederom. Ik word niet begrepen. Dat is opzich niet erg. Daar leer ik als semiprofessioneel Fantast natuurlijk weer een hoop van.  Velen begrepen mijn laatste blog post en sixwordstory líon dva niet. “Gewoon tot zes tellen in verschillende talen toch? Want een telraam. Of ben ik ook dom?” Ik citeer mijn lieve vriendinnetje maar even. Zeer zeker ben je niet dom. Maar wat ik van je wil is blijkbaar niet duidelijk. Vandaar dat ik het maar gewoon even uitleg.

Mijn sixwordstory bestond inderdaad uit zes getallen. Geschreven in zes verschillende talen. Simpel. Dat klopt. Maar het doel was, dat jij als lezer, opzoek ging naar welke talen. Bij een taal vorm jij automatisch een land of werelddeel. Je vormt een beeld in je hoofd. Mijnsixwordstory is een trigger. Gemaakt om jou, de lezer, je eigen versie van mijn verhaal in je hoofd te laten vormen. Dus… Lees hem nog een keer en geniet. Ready for take-off!  

"Once again I went too deep." - N. P. C. Cloin

Sixwordstory líon dva.

ein, deux, ثلاثة, quattro, öt, six. 

Levensfases.

Dit is een hersenspinsel over hoe je het leven kunt ervaren om vijf over half vijf 's nachts. Na een avondje stappen. 

Rood, bewegend, interessant. Een zwart met wit gestreepte paal eronder zorgt voor herkenning. Geeft niks, jij wist het namelijk allang. Een trillende broekzak doet je realiseren dat je sociale leven gewoon verder gaat. Maar nu even niet. Focus, want het moet. Focus, omdat je weet dat je het kunt. Dus doe het. Kracht stroomt naar de onderkant van je lichaam. Je komt in beweging. Langzaam, maar geen stilstand. Net als vroeger. Met papa. Oefenen totdat het lukte. De gedachte aan zijn duwende hand op je schouder maakt je emotioneel. Wat was ik toch klein, en hij zo groot. Geef niks want hier moet je naar links. Of toch rechts? Een moeilijke beslissing. Dus, wat doe je? Ga je terug? Of toch door? Geen van beide keuzes geeft veel zekerheid. De wind blaast steeds zachter door je gezicht. Tenminste, zo lijkt het. Wijsheden van vroeger spoken door je hoofd. Melk is goed voor je botten, van spinazie wordt je sterk, korstjes zijn gezond. Maar wat was ook alweer de belangrijkste? Houd de vaart er in want anders… Bam. Geeft niks, je bent dronken. 

Column: Niek en het einde van de wereld.

Ik weet dat het eigenlijk al lang geleden is. En ik vind het erg opvallend dat niemand het er meer over heeft, maar ik wil er dus wel over praten. Ik heb het hier over eenentwintigtwaalftweeduizendtwaalf. Oftewel, 21 december 2012. De dag dat de aarde zou ontploffen, ieders bloed uit z’n lichaam zou koken en alles wat je lief had zou vermorzeld worden. Best wel heftig dus. Hele theorieën werden ontwikkeld. Wat zou de oorzaak nou precies zijn? Het broeikaseffect? Een meteoriet? Nazi’s die zich jaren op de maan schuil gehouden hebben? Niemand wist het zeker. Natuurlijk niet want het was een groot verzinsel. Maar ja, wie verzint er nou zoiets? Economisch gezien was het ook een rare tijd. Mensen gingen hamsteren, zetten hun huis in de verkoop of gingen compleet YOLO. (http://nl.wikipedia.org/wiki/YOLO)

Laten we eerlijk zijn, ik ben geen Rambo.

Ondertussen zat ik rustig op de bank. Ik vond het serieus best spannend. Zou de wereld nou echt aan zijn einde komen? Het is niet dat ik dood wil hoor, zeker niet. Maar het zou wel een knallend einde worden. Hoopte ik dan. Wat zou ik doen? Waar zou ik naar toe gaan? En met wie? Ik had al snel door dat ik waarschijnlijk als één van de eerste dood zou gaan. Laten we eerlijk zijn, ik ken mezelf. Ik ben geen Rambo. Deze constatering gaf mijn fantasie een verbazingwekkende boost. Hoe zou mijn einde zijn? Scenario’s in overvloed: De meteoriet zou op mij neerstorten. Onder mijn huis liep een gasleiding waar niemand iets vanaf wist *Boem*… in een knal de bekendste gasleiding ooit. Een vliegtuig zou neerstorten en zich op zijn weg naar de grond in mijn slaapkamer boren. Ik zou picknicken op een flatgebouw en door een harde wind eraf geblazen worden. Zombies zouden uit mijn vijver rijzen en de wereld infecteren met hun dodelijke ziektekiemen. Raad eens wie er toevallig bij de vijver stond. Juist. Ik. Zo opgewonden als toen zal ik niet vaak meer zijn. Het was geweldig. Dus mijn advies voor de volgende keer: Enjoy! 

Sixwordstory #1

André, waar is de motor? ... André?

Meer cola voor fantasieloze Annelies!

Vandaag val ik meteen met de deur in huis. Fantasie is vrijwel verdwenen. En dan voornamelijk uit de reclamewereld. Het is veelal hetzelfde en bijna allemaal oninteressant of deprimerend. Als ik dan tussen de programma’s door voor de zoveelste keer: “Hallo ik ben Annelies! En wij houden van wit!” hoor, kan ik alleen nog maar schreeuwen: “NOU EN?!” Ik begrijp er niks van. Is het doel van Vanish dat ik hun wasmiddelen ga kopen omdat ik een persoonlijke band met Annelies krijg? Ik wil haar alleen nog maar besmeuren met pek en veren. En daarna zeggen: “Zo, krijg dat nog maar eens wit.” Ik ontwaak uit deze dagdroom door wederom een slechte reclame: De Disaronno cocktail tip. Ik verwacht nu natuurlijk een spectaculaire cocktail die ik zelf nooit had kunnen bedenken. “Disaronno… IJs… Disaronno met ijs.” Op dit moment kan ik alleen nog maar huilen. Het fantasieniveau in deze reclames zit op het absolute nulpunt. Mijn onbegrip is inmiddels niet meer te meten. Zijn er serieus mensen die denken dat dit soort reclames effectief zullen zijn? Effectief misschien wel, ik ken immers de naam en heb het er hier nu over. Maar ik haat ze! Zo fantasieloos, ik wil er niks mee te maken hebben! Denk ik aan een wasmiddel, dan denk ik aan Vanish. Maar of ik het ooit zal kopen? Kleine kans Annelies!

Gelukkig hebben we altijd nog dat Amerikaanse bedrijf dat steeds weer goede reclames rond blijft strooien. Ik heb het hier natuurlijk over diabetesverwekker nummer één, de bedenker van de Kerstman en sponsor van bijna alles wat er bestaat: Coca-Cola.

Hun boodschap lijkt bijna te zijn: Inspiratieloos? Bezorg je zelf een sugar rush, net als wij! En eerlijk is eerlijk, de reclames zijn goed, de ideeën leuk en de uitvoering nog beter. Coca-Cola en Ads of the world, een website die alle creatieve reclames verzameld (http://adsoftheworld.com/), zijn het bewijs dat de reclamewereld nog niet compleet fantasieloos is. Gelukkig maar, want dan kan ik vanavond weer lekker slapen. Als ik geen cola heb gedronken tenminste. 

Last van lepra of een aseksuele partner? Slacht een eenhoorn!

Als je begint over fantasiewezens, denk ik aan een eenhoorn. Maar eenhoorns bestaan niet. Tenminste, niet aantoonbaar. Waar eenhoorns wel bestaan, dat is in onze fantasie. Maar ik vraag me dan altijd af, wie heeft dat nou ooit bedacht? Als je denkt dat eenhoorns iets van de laatste tijd zijn dan heb je het gruwelijk mis. Ik heb namelijk een beetje onderzoek gedaan naar het fenomeen eenhoorn en wat blijkt:

De kunstenaar Domenchino heeft een kunstwerk gemaakt genaamd: “Maagd en eenhoorn”. Wat in Palazzo Farnese in Rome hangt. Tussen 1495 en 1505 maakte een kunstenaar dit schilderij wat “Gevangen eenhoorn” wordt genoemd.

Historische bronnen wijzen uit dat eenhoorns niet in de afgelopen honderd jaar zijn bedacht. Ongeveer 398 jaar voor de geboorte van ’s werelds bekendste kribbebaby, Jezus Christus, werd er door de Griekse Arts Ctesias al een eenhoorn beschreven. Ctesias werkte voor het hof van de Perzische koning en daar hoorde hij ook over dit wonderlijke wezen. Onze Aziatische hipster vrienden kenden het wezen al veel langer. Zij omschreven het dier als een soort wilde, witte ezel met donkerblauwe ogen, een leeuwenstaart, een geitensik en gespleten hoeven als die van een bok. En natuurlijk niet te vergeten; hij had een kaarsrechte, spiraalvormig gedraaide, puntige hoorn van ongeveer 45 cm lang. (Misschien had het opkomende gebruik van opium een lichtelijk effect op deze gedetailleerde omschrijving.) 

De Eenhoorn is overal goed voor. Bang dat iemand je wilt vergiftigen? Geeft niks, gewoon even een beker maken van de hoorn van het beest en vergif heeft het nakijken. Ben je een leprapatiënt? Mix een dooier met wat eenhoornleverpoeder en het zal bijzonder verlichtend werken. Behalve als God je echt dood wil natuurlijk. Maar nu komt het allermooiste. Heeft je partner weer geen zin in seks? Voer haar wat gemalen hoorn van dit wonderlijke dier en hij of zij krijgt spontaan zin. Het zou geslachtsdrift prikkelend moeten werken. Als ik Ctesias moet geloven, dan hè. 

En ik begin nu ook te begrijpen waarom dit beest alleen nog maar in onze fantasie voor komt. Ze hebben er zoveel mee geëxperimenteerd dat ze het arme dier gewoon helemaal hebben uitgeroeid. Ach ja, dan moet je ook maar niet overal goed voor zijn.

Ochtend filosofie.

Een zachte temperatuurschommeling. Een licht klapperend geluid. Negeer het. Zal het gaan? Hopelijk wel. Want één ding is zeker. Je laat je niet weer verslaan… Oké toch wel. Langzaam raakt het licht je kegeltjes en staafjes. Je pupillen reageren als vanouds. Gretig op de lichtverandering die speelt met je netvlies. Nu is het al helemaal te laat. Je kijkt rond door de half verlichte ruimte. Het voelt niet anders aan. Gelukkig maar. Stel je voor, je wordt wakker en je voelt je ineens anders. Een ware nachtmerrie. Helaas ben jij de enige die er zo over denkt. De maatschappij ziet je nu namelijk wel als een ander persoon. Bizar eigenlijk. Je mag nooit stempels op iemand drukken, maar je hoort je wel naar je leeftijd te gedragen. Belachelijk. Ik mag dan volgens mijn geboorteakte wel 21 zijn. Als ik straks de kans krijg, nou dan gedraag ik me gewoon als een kind van zeven. Maar wel lekker laat naar bed gaan natuurlijk.

Don Hertzfeldt, Fantasy Genius.

Als je nou aan iemand vraagt wat het aller persoonlijkste in zijn leven is zal iedereen die je dit vraagt waarschijnlijk een ander antwoord geven. Logisch natuurlijk, want iets wat het aller persoonlijkst is in jouw leven, is natuurlijk heel persoonlijk voor jou. Ik vind, dat juist dat, wat het meest persoonlijk is, toch wel je gedachtegang is. En dan niet zozeer je gedachtegang op zichzelf, want we worden al vanaf jongs af aan geprogrammeerd om via vaste patronen te denken. Nee, ik heb het hier, natuurlijk weer, over jou eigen fantasie. Fantasie kun je delen met de hele wereld, mits je de juiste middelen hebt, en je kunt er wereldberoemd mee worden. Want andermans fantasieën worden als entertainment gebruikt voor zij die het met minder fantasie moeten doen. Denk maar aan alle films, boeken, kunstwerken, games, muziek en voorstellingen die jou in je leven al een beter gevoel hebben gegeven. Of juist hebben geëmotioneerd. Mijn punt hier is, wij kunnen simpelweg niet zonder fantasie. En om dit te bewijzen deel ik nu volslagen absurdistisch filmpje met jullie. Don Hertzfeldt is een genie op het gebied van zijn (persoonlijke) fantasie uiten in filmpjes. And I love it!

Hier is Wisdom Teeth. 

Hersenspinsel #1

Eigenlijk is het een van de mooiste dingen die er zijn. Simpele eenvoud, kleurrijk glanzend als een kleine regenboog. In feite eigenlijk ook een kleine regenboog. Alleen dan rond, en fris geurend. En dat alles binnen handbereik. Dus waarom rijk je er niet naar? Gewoon doen toch? Ja, waarom niet? Een beweging, gestrekte vingers, geopende handpalm. Het resultaat van een hoog drukgebied en een plotselinge massaverschuiving in de directe omgeving zorgen voor een lichte schommeling. Dan de verplaatsing. Eén zuchtje wind is al voldoende. Helaas uiteraard, want het glipt jou door de vingers. Niet echt natuurlijk, je had het namelijk nog niet te pakken. Nog een keer proberen, why the hell not? De focus, uiterste concentratie. Stijgende bloeddruk, kloppende ader op je voorhoofd. Een zweetdruppel die onder je oksel ontstaat, langzaam naar beneden glijdt en je zodanig kietelt dat het gewoonweg onprettig voelt. Gewoon doorgaan, niet aan denken. Focus, bereik je doel. En dan komt het. Het is zo dichtbij, je poriën beginnen zich al klaar te maken voor de eerste aanraking. Plop. Dag zeepbel.

Oer fantasie.

Vanaf een bepaalde leeftijd heeft eigenlijk iedereen wel de bekende fantasieën. En dan heb ik het nu niet over mijn jongere ik, die vroeger maar één ding wilde doen, en dat was cowboy zijn. Nee, dat waren ook mooie fantasieën, maar daar heb ik het nu niet over. Ik heb het over deze fantasieën die iedereen heeft, sommigen heftiger dan anderen, maar over één ding zijn we het allemaal eens, iedereen heeft er last van. Het begint al direct na je geboorte, uitzonderingen daargelaten, als je gaat kijken naar de toekomst. We hebben allemaal een levensdoel hier op aarde. Dat realiseert iedereen zich. En dat zie je ook. Mannen en vrouwen, jongens en meisjes, prinsen en prinsessen, koningen en koninginnen. Iedereen is er eigenlijk wel mee bezig. Dag in en dag uit, je loopt over straat, ziet iemand en denkt; “Hmm, zal zij nu hetzelfde denken als ik?” En natuurlijk is het antwoord ja. Want iedereen is uiteindelijk bezig met dezelfde vraag, of je het nu wilt of niet. Doe ik het alleen, of weer eens samen? Is hij of zij geschikt? En zou het wat worden? Val ik met hem of haar in de prijzen? Of wordt het een gigantische flop? Ach… Ik vind het zo heerlijk. En zeker omdat ik weet dat iedereen het doet, zo spannend; fantaseren over vliegen. Het mooiste wat er is.

Kletterwiel.

Sjonge jonge, daar ben je eindelijk. Ik zit hier echt al belachelijk lang op je te wachten. Ga zitten. We hebben een hoop te bespreken. Vandaag heb ik grootse plannen. Ik ga met de wereld mijn visie delen. Mijn visie over fantasie en fantasieën van mensen. Eigenlijk wil ik alles wat met fantasie te maken heeft laten zien. Laten lezen. Laten voelen. Hoe kan ik dat het beste doen denk je?  … Hmm… Een blog. Dat is eigenlijk helemaal geen slecht idee. Maar ja, dan heb je weer zo’n pakkende naam nodig, en waar haal ik zoiets vandaan? Het moet natuurlijk wel iets te maken hebben met het onderwerp… Wow, ik denk dat ik het weet! Ik ga het vernoemen naar datgene wat mijn fantasie het meeste activeert. Je kent de grootste vormen van fantasie toch wel? Ja godsdienst is ook groot, maar dat bedoel ik nu niet. Bovendien wil ik niemand kwetsen, ben je gek ofzo? Nee, wat ik eigenlijk bedoel is de fantasie der fantasieën; muziek. De grootste vorm van fantasie. Je hebt toch altijd wel een muziekje in je hoofd? Of ben ik nou gek? Muziek is pure fantasie. En dat wordt bij mij getriggerd door mijn bijna spaakloze achterwiel. Die klettert, niet normaal. En het ergste is nog wel, ik hoor er non-stop ritmes in, om gestoord van te worden. Wat zeg je? Een kletterwiel? ...Geniaal! Rondje voor iedereen!