Jawel dames en heren, vandaag is het opbiecht tijd. Ik kan namelijk echt geen USB-sticks bewaren, met alle gevolgen van dien.
Vandaag moet ik iets opbiechten. Ik vind het zelf ook heel
vreselijk. Maar ja, wat moet, dat moet! Er is één ding waar ik zo vreselijk
goed in ben, en het is ook echt vreselijk, en dat is opslagapparatuur kwijt
raken. USB-sticks, externe harde schijven, het maakt niet uit. Ik raak ze
kwijt, geen idee wanneer, en als ik ze nodig heb, tja dan zijn ze weg. Heb ik
ze niet nodig? Dan komen ze massaal tevoorschijn. Ik ben er letterlijk een keer
over gestruikeld. En wat kan ik er aan doen? Helemaal niks. De fabrikanten zijn
zo trots dat ze alles steeds kleiner weten te krijgen. Nou van mij mogen ze
USB-sticks ter grote van rugzakken maken. Maar ja, dan valt het hele idee van
een USB-stick een beetje in het water. Ach ja, er zit niks anders op dan iets
te verzinnen waardoor ik ze niet kwijtraak. Misschien eentje in mijn vinger
laten bouwen? Nee, dat typt zo lastig. Verder kan ik met ook niet echt een
geschikt lichaamsdeel bedenken. Nee, zoals je ziet, ik ben gedoemd. Ik kan er
niks tegen doen. En het ergste is nog wel de waanbeelden die ik er soms aan
over houd. Het idee dat ze pootjes hebben, of fabrikanten die ze programmeren
om zomaar te verdwijnen. Naja. Ik zal me er toch maar bij neer moeten leggen.
Want ja, mijn moeder wordt er wel gelukkig van: “Als je kont toch niet vast zat…!”
Haar favoriete uitspraak. Love you Mam!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten