Hersenspinsel: Leven als een houthakker.

Wat is er nou mooier dan één zijn met de natuur. Leven van de natuur en er echt een onderdeel van uit maken. Mij lijkt het prachtig.


Soms zou ik graag willen dat ik een houthakker was. De hele dag een beetje door het bos lopen, af en toe met een bijl zwaaien, prima leventje lijkt me dat. Zo nu en dan komt er een wolf voorbij. Die snijd je dan open en voilà, allemaal levende mensen komen d’r uit. Schitterend. Die zijn je natuurlijk hartstikke dankbaar. Word je weer overladen met gratis voedsel en gezelschap. Daarnaast lijkt het me ook helemaal geen probleem om me nooit meer te hoeven scheren. Ik hoef dan ook nooit meer naar de kapper. Ik kijk wel uit, zet gewoon een muts op. En als het dan toch echt te lang is. Ja dan heb je toch gewoon een bijl bij. Zorgen dat je goed mikt. Kan niet fout gaan lijkt me zo.

Nee, dat lijkt me mooi. Dan zou ik ’s ochtends vroeg door de bossen gaan lopen. En een beetje roepen: “Ik ben een houthakker!” Lachen toch. Als houthakker heb je ook de hele dag tijd om te denken. Dan ga je mooi op een omgehakte boomstam zitten. En dan nadenken over het leven. Heel diep. En als je dan honger krijgt, nou dan vang je gewoon een hert. Of een konijn. Of een bever. Of een eekhoorn. Al heb ik gehoord dat eekhoorns toch niet zo lekker zijn. Nee, ik zou denk ik toch wel voor een hert gaan. Zit ook veel vlees aan. Lekker hertenbiefstukje braaien op een eigengemaakt vuurtje. Kan niet fout gaan lijkt me zo.

En ik zou een blokhut bouwen. Een hele mooie. Zo eentje van hout. Met ramen. En een deur. En binnen overal dierenkoppen aan de muur hangen. Wel opgezette hè. Want levenden, dat lijkt me niet zo’n succes. En dan op een dag. Zou ik een vrouw in een rode mantel trouwen. Die de hele dag koekjes bakt voor d’r oma. Maar ja, dat mens is toch al dik. Dan kan ik er net zo goed zelf ook een paar eten toch? Ja hoor. Ik zou wel een houthakker willen zijn. Alleen dat hakken. Nee, dat hoeft van mij niet. Daar word je zo moe van.