Ik weet dat het eigenlijk al lang geleden is. En ik vind het
erg opvallend dat niemand het er meer over heeft, maar ik wil er dus wel over
praten. Ik heb het hier over eenentwintigtwaalftweeduizendtwaalf. Oftewel, 21
december 2012. De dag dat de aarde zou ontploffen, ieders bloed uit z’n lichaam
zou koken en alles wat je lief had zou vermorzeld worden. Best wel heftig dus.
Hele theorieën werden ontwikkeld. Wat zou de oorzaak nou precies zijn? Het
broeikaseffect? Een meteoriet? Nazi’s die zich jaren op de maan schuil gehouden
hebben? Niemand wist het zeker. Natuurlijk niet want het was een groot
verzinsel. Maar ja, wie verzint er nou zoiets? Economisch gezien was het ook
een rare tijd. Mensen gingen hamsteren, zetten hun huis in de verkoop of gingen
compleet YOLO. (http://nl.wikipedia.org/wiki/YOLO)
Laten we eerlijk zijn, ik ben geen Rambo.
Ondertussen zat ik rustig op de bank. Ik vond het serieus
best spannend. Zou de wereld nou echt aan zijn einde komen? Het is niet dat ik
dood wil hoor, zeker niet. Maar het zou wel een knallend einde worden. Hoopte
ik dan. Wat zou ik doen? Waar zou ik naar toe gaan? En met wie? Ik had al snel
door dat ik waarschijnlijk als één van de eerste dood zou gaan. Laten we
eerlijk zijn, ik ken mezelf. Ik ben geen Rambo. Deze constatering gaf mijn fantasie
een verbazingwekkende boost. Hoe zou mijn einde zijn? Scenario’s in overvloed: De
meteoriet zou op mij neerstorten. Onder mijn huis liep een gasleiding waar niemand
iets vanaf wist *Boem*… in een knal de bekendste gasleiding ooit. Een vliegtuig
zou neerstorten en zich op zijn weg naar de grond in mijn slaapkamer boren. Ik
zou picknicken op een flatgebouw en door een harde wind eraf geblazen worden.
Zombies zouden uit mijn vijver rijzen en de wereld infecteren met hun dodelijke
ziektekiemen. Raad eens wie er toevallig bij de vijver stond. Juist. Ik. Zo
opgewonden als toen zal ik niet vaak meer zijn. Het was geweldig. Dus mijn
advies voor de volgende keer: Enjoy!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten