Vandaag val ik meteen met de deur in huis. Fantasie is
vrijwel verdwenen. En dan voornamelijk uit de reclamewereld. Het is veelal
hetzelfde en bijna allemaal oninteressant of deprimerend. Als ik dan tussen de
programma’s door voor de zoveelste keer: “Hallo ik ben Annelies! En wij houden
van wit!” hoor, kan ik alleen nog maar schreeuwen: “NOU EN?!” Ik
begrijp er niks van. Is het doel van Vanish dat ik hun wasmiddelen ga kopen
omdat ik een persoonlijke band met Annelies krijg? Ik wil haar alleen
nog maar besmeuren met pek en veren. En daarna zeggen: “Zo, krijg dat nog maar
eens wit.” Ik ontwaak uit deze dagdroom door wederom een slechte reclame: De
Disaronno cocktail tip. Ik verwacht nu natuurlijk een spectaculaire cocktail
die ik zelf nooit had kunnen bedenken. “Disaronno… IJs… Disaronno met ijs.” Op
dit moment kan ik alleen nog maar huilen. Het fantasieniveau in deze reclames
zit op het absolute nulpunt. Mijn onbegrip is inmiddels niet meer te
meten. Zijn er serieus mensen die denken dat dit soort reclames effectief
zullen zijn? Effectief misschien wel, ik ken immers de naam en heb het er hier
nu over. Maar ik haat ze! Zo fantasieloos, ik wil er niks mee te maken hebben! Denk
ik aan een wasmiddel, dan denk ik aan Vanish. Maar of ik het ooit zal kopen?
Kleine kans Annelies!
Gelukkig hebben we altijd nog dat Amerikaanse bedrijf
dat steeds weer goede reclames rond blijft strooien. Ik heb het hier
natuurlijk over diabetesverwekker nummer één, de bedenker van de Kerstman
en sponsor van bijna alles wat er bestaat: Coca-Cola.
Hun boodschap lijkt bijna te zijn: Inspiratieloos?
Bezorg je zelf een sugar rush, net als wij! En eerlijk is eerlijk, de reclames
zijn goed, de ideeën leuk en de uitvoering nog beter. Coca-Cola en Ads of the
world, een website die alle creatieve reclames verzameld (http://adsoftheworld.com/),
zijn het bewijs dat de reclamewereld nog niet compleet fantasieloos is.
Gelukkig maar, want dan kan ik vanavond weer lekker slapen. Als ik geen
cola heb gedronken tenminste.