Eigenlijk, begint het allemaal heel klein. In jouw opzicht,
op dat moment, zeer groot. Grote dingen, je vader en je moeder. Dingen die
zeker zijn. Langzaam komen er steeds meer dingen bij. Je knuffels. Je broer of
zus, opa en oma, ooms en tantes. Geuren begin je te herkennen. Net als
aanrakingen. Je wereld wordt groter. De stukjes steeds kleiner. Je leert al
heel snel verbanden leggen. Heb je honger? Jank als een malle en al je zorgen
ebben weg. Eigenlijk helpt huilen tegen alles, realiseer je je vanzelf. Totdat
het ineens ophoudt. “Ben je daar nou niet te oud voor knul?” “Nee!” is de
keiharde ontkenning in je hoofd. Maar de rest van de wereld vindt van wel. Je wordt
ouder. Je leert jezelf ontwikkelen. Men juicht als je op tijd het potje hebt
bereikt. Je voelt je geweldig. Je hebt lekker zitten poepen, en iedereen is
blij. Cadeaus in overvloed voor iedere kleine prestatie. De stukjes vallen in
elkaar. Doe je iets goed? Je wordt beloond. Een heerlijk gevoel. Je hoeft er
immers weinig voor te doen. Maar het wordt steeds meer. Je veters strikken.
Tering, wat een karwei. Uiteindelijk krijg ook jij je diploma. Met een mooie,
kleurrijke sticker erop. “Goed gedaan jongen.” Inderdaad, goed gedaan. De
woordjes komen vanzelf. Dat die mies d’r aap maar in d’r hol steekt. Je bent er
onderhand wel klaar mee. Met heel die basisschool trouwens. Enterrecht zou ik
zeggen. Een sneltreinvaart zet je af op het volgende perron. Je hoort je te
gedragen. Wetten en regels zijn ineens op je van toepassing. Waarom? Niemand
weet het. Het hoort zo. Daarom. Als een rebel stop je met je hand uit steken,
en die dynamo? Je bent toch zeker geen topsporter? Haal dat ding er eens heel
gauw van af! De tijd leert je dat je steeds meer zelf moet gaan doen. Huilen
helpt niet meer als je honger hebt. Geld moet je verdienen en aandacht, daar
moet je voor vechten. Uiteindelijk heb je het allemaal wel op een rijtje. Als
je geluk hebt kun je doen wat je wilt doen, en iedereen vindt het prachtig.
“Kijk onze zoon, hij is zo gelukkig.” Maar het knaagt. Want er is zoveel
onvrede. En er is niks, helemaal niks, wat je er aan kunt doen. Na een lange
strijd leg je je er bij neer. Naast je partner. Af en toe heb je nog seks, maar
liever eet je frikadellen terwijl je een biertje in de hand hebt. In de kroeg
natuurlijk. Met je beste vrienden. En eigenlijk ook nog maar je enige vrienden.
Al die vrienden die je ooit had zijn verdwenen. Je vriendengroep is gekrompen
tot een stuk of tien. Als je wilt, krijg je kinderen. Maar ja, dat is meer
omdat zij het wil. Je bent getuige. Jou kleine leert ook stukjes leggen. Het is
aandoenlijk om te zien dat hij ook met dezelfde dingen worstelt. Maar wel alles
in perspectief natuurlijk. Voor hem is zijn mama nog steeds een lekker wijf met
een oneindige borstinhoud. Terwijl jij ze toch duidelijk ziet krimpen. Jong
vlees komt voorbij. Maar de prijzen zijn hoog. Je laat het maar. Biefstuk uit
de aanbieding is wel lekker, maar toch niet zo vertrouwd. Die plannen die je
ooit had zijn vergeten. Surfen op Hawaii. Kangoeroes jagen in Australië. Waarom
zou je? Je hebt immers een mooie TV en National Geographic in HD. Het is
allemaal zo onoverzichtelijk geworden. Het gaat zo snel. Iets dat vanzelf leek
te gaan, ging ook echt vanzelf. En nu ben je hier. Nog maar een paar stukjes te
leggen. Je kunt wel verder, maar de keuzes zijn gelimiteerd. En uiteindelijk
komt daar het laatste stukje. De puzzel is gelegd. Een mooi plaatje blijft
over. Je had er meer bikini babes op verwacht maar ach ja. Je hebt er in ieder geval
wel van genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten